Το σύνδρομο οπίσθιας πρόσκρουσης του αγκώνα προκύπτει από υπερβολική χρήση και καταπόνηση της άρθρωσης του αγκώνα από επαναλαμβανόμενες κινήσεις έκτασης του άνω άκρου. Αυτό συνήθως συμβαίνει σε αθλήματα που περιλαμβάνουν κινήσεις του άνω άκρου πάνω από το επίπεδο της κεφαλής, όπως αθλήματα του τένις και του βόλεϊ αλλά και σε ρίπτες, σε κολυμβητές και σε πυγμάχους. Κατά τη διάρκεια των επαναλαμβανόμενων κινήσεων έκτασης του αγκώνα το οπίσθιο τμήμα του ωλεκράνου προσκρούει επανειλημμένα στο αντίστοιχο βοθρίο του βραχιονίου οστού με αποτέλεσμα τον ερεθισμό και τελικά τη φλεγμονή του χονδρού και τελικά σε τραυματισμό αυτού και του παρακείμενου οστού (εικ. 1). Πολλές φορές εξαιτίας του τραυματισμού του οστού δημιουργούνται οστεόφυτα τα οποία επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την πρόσκρουση και οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο. Αυξημένος κίνδυνος πρόσκρουσης της άκρης του ωλεκράνου στο βραχιόνιο οστό υπάρχει όταν αναπτύσσονται διατμητικές δυνάμεις στην άρθρωση του αγκώνα όπως για παράδειγμα σε κινήσεις βίαιης βλαισότητα κατά το σερβίρισμα στο τένις ή το κάρφωμα στο βόλεϊ.
